من عاشق اول لبخندم…لبخندی که هیچ وقت نمی بینم…من از زندگیت میرم…

آدمای جور با جور دیگه میان توی زندگیت…بعد از چند سال تو به همه آدمای تو

زندگیت فکر می کنی…بعد یاد من میفتی و یک لبخند میزنی…من عاشق آن

لبخندم.

امشب دوباره سیگار سیگار سیگار میکشم...رخ عشق با این حلقه های دوار دوار

می کشم...با دود حلقه حلقه می زنم...با این حلقه ها خویشتن را به دار می کشم.

چقدر دوست دارم كه يكي رو داشته باشم،ماله خود خودم،يكي كه نگرانم باشه

،يكي كه كنارش خود خودم باشم...يكي كه براش مهم باشم...دلم يكي مي خواد

كه وقتي بهش خوبي مي كنم فكر نكنه محتاجشم،كسي كه جواب محبتامو با

محبت بده...دلم كسي رو مي خواد كه بتونم بهش ببالم...دلم كسي رو مي خواد

كه جلو ديگران با افتخار بگم اين ماله منه،اين دنياي منه...دلم اين روزا يه مرهم

،يه دوست داشتن واقعي مي خواد...يكي كه وقتي ازش هديه خواستم نگران اين

نباشم كه با خودش هزار هزار فكر بي مربوط كنه يكي كه رفيق باشه،يكي كه يار 

باشه...يكي كه اومدنش،رفتن نداشته باشه...يكي كه دستاشو بگيرمو با هم يه

عالمه قدم بزنيم...دلم يه دوست داشتن مي خواد...دوست داشتني كه اين روزا به

اين سادگي ها گير نمياد.

عشق محکومی است که محاکمه نمی شود...دیوانه ایست که معالجه نمی شود

...بیگانه ایست که شناخته نمی شود...سکوتی است که شکسته نمی شود...و

فریادی ایست که آرام نمی شود.

وفای شمع را نازم كه بعد از سوختن...به صد خاكستری در دامن کبوتر می

ریزد...نه چون انسان كه بعد از رفتن همدم...گل عشقش درون دامن بیگانه

می ریزد.

شمع دانی به دم مرگ به کبوتر چه گفت؟ گفت ای عاشق بیچاره فراموش شوی...

سوخت کبوتر ولی خوب جوابش را داد گفت طولی نکشد نیز تو خاموش شوی.

منم آن شعله آتش که از هر شمع برخیزم...تمام هستی خود را فقط به پای تو 

ریزم...درون قلب من فرمانروایی کن...که از موی تو برخیزد همه عطر دل انگیزم...

کاش می شد بوسه ها را قاب کرد توی نامه سوی هم پرتاب کرد کاش می شد

عشق را تقسیم کرد مثل یک شاخه گلی تقدیم کرد.

گاهی می رسه که دیگه از خدا نه پول می خوای،نه خونه می خوای،نه کسو

کار می خوای!نه...یه موقع هایی هست فقط یه دل خوش می خواي!فقط یه

دل خوش...

عشق را آب حیات میدانم...هر قطره اش را عمر جاودان میدانم...بی قطره قطره

های آن،بر خودم...مرگ را میهمان میدانم.

عشق و عاشقي كم رنك شده...محبت اهنك شده... دوستي تك زنك شده ... مگه

بين من و تو جنگ شده...نامرد دلم برات تنك شده...عشق منی جون منی تو دلم

و میبری کاشکی یک روزبهم بگی بی قرار منی.

عشق یعنی تا ابد با من بمان...عشق یعنی هم نفس با من بخوان...عشق یعنی با

منی دستم را بگیر...بی توقع در رخ جانم بمیر...

گاهی دلم می خواهد وقتی بعض می کنم خدا از آسمون بیاد زمین،اشکام را

پاک کنه دستمو بگیره و بگه اینجا ادما اذییت می کنن بیا بریم.

زندگی مثل آب توی لیوان ترک خورده میمونه بخوری،تموم میشه نخوری،حروم

میشه از زندگیت لذت ببر چون در هر صورت تموم میشه...

کاش میمردم و دوباره زنده می شدم و می دیدم که دنیا شکل دیگریست،دنیا این

همه ظالم نیست و مردم این خسته همیشگی خود را فراموش کرده اند،و هیچ کس

دور خانه اش دیوار نکشیده است!

کاش بر می کشتم به زمانی که بزرگترین غم زندگیم شکستن نوک مدادم بود.

کاش مغز داشتم و مرگ مغزی می شدم و قلبم را به تو اهداء می کردم!

می نویسم نامه و روزی از اینجا میروم...با خیال او ولی تنهای تنها میروم...در

جوابم شاید او حتی نگوید کیستی؟...شاید او حتی بگوید لایق من نیستی...

می نویسم من که عمری با خیالت زیستم،گاهی از من یاد کن حالا كه دیگر 

نیستم.

فرشتگان روزی از خدا پرسیدند: بار خدایا تو که بشر را این قدر دوست داری

غم را چرا آفریدی؟خدا گفت:غم را به خاطر خودم آفریدم  چون این مخلوق من

که خوب می شناسمش تا غمگین نباشد به یاد خالق نمی افتد.

دل هیچ کس نمی سوزد برای حال غمناکم مگر سوزد همان شمعی که می سوزد

سر خاکم...

تقدیم به صاحب قلبی که آرامش قلب من است... صدایش دلنشین ترین ترانه ی

رویای من است...از بودنت برایم عادتی ساختی که بی تو بودن را هرگز باور  

نمي كنم...چه خوب شد كه به دنیا آمدی و چه خوبتر شد که دنیای من شدی...

پس بدان که همیشه دوستت دارم.

سوختم خاکسترم را باد برد...بهترین یارم مرا از یاد برد مانده ام در کوچه های

بی کسی...سنگ قبرم را نمی سازد کسی.

بسوزد دلت که سوزاندی دلم را ... به ویرانی کشاندیي متزلم را ... فکندی زیر پا

احساس و عشقم را...نکردی رحم حتی برغرورم.

مهم نبوده سوختنم، دور از تو پرپر زدنم،مهم تو بودي عشق من،نه قصه شكستنم،

به افتخار عشق تو ميگم كه باز زنده ام...

دلم گرفته ای هم نفس...پرم شکست توی این قفس...توی این غبار و توی این 

سکوت...چی بی صدا است نفس نفس...

سایه ام ز تنهایی مرا همراه نیست...گر در این خلوت بمیرم هیچ کس آگاه

نیست...من دراین دنیا به جز سایه ندارم همدمی...این رفیق نیمه راهم گاه

هست و گاه نیست.

تمام گل های قرمز دنیا مال تو و تمام گل های سفید دنیا مال من اگر تو فراموشم

کردی گل های سرخت پرپر شه اگه من فراموشت کردم گل های سفید کفنم شه.

زندگی چیست؟اگر خنده است چرا گریه میکنیم؟اگر گریه است چرا خنده میکنیم؟

اگر مرگ است چرا زندگی می کنیم؟اگر زندگي است چرا می میریم ؟اگر عشق

است چرا به آن نمی رسیم ؟ اگر عشق نیست چرا عاشقیم ؟

عشق کلید قلب است ،امیدوارم قفل دلت هرز نباشد که با هر کلید هر کس و

نا کس باز شود.

اگر کلید قلبی را نداری قفلش نکن،اگر خدا حافظي در کار است سلام نکن،

اگر دستی را گرفتی رهایش نکن .

دنیا را بد ساختند...کسی را که دوست داری ، دوستت نداره...کسی که تو را

دوست دارد، تو دوستش نداری ... اما کسی که تو دوستش داری و اون هم

دوستت دارد، به رسم وآئن زندگانی به هم نمی رسند ... واین رنج است ...

زندگی یعنی این.

دلم گرفته از آدمایی که میگن دوست دارم اما معنی شو نمیدونن از آدمایی که

میخوان مال اونا باشی اما خودشون مال تو نيستن از اونايي که زیر بارون

برات میمیرن اما وقتی آفتاب میشه همه چیز یادشون میره.

حالم گرفته از اين شهر... که آدم هايش همچون هوايش ناپايدارند...گاه آنقدر

پاک که باورت نمی شود...گاه چنان آلوده که نفست می گيرد.

عشق یعنی مراقب همدیگر باشید حتی وقتی از دست هم دل خورید.دوسش

داری؟پس یادت باشه فقط دوست داشتن کافی نیست عشق مراقبت می خواد

!عشق کنارهم ایستادن زیر باران نیست…!عشق این است که یکی برای

 دیگری چتر شود و دیگری هرگز نفهمد چرا خیس نشد.